Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
Tο σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

100 χρόνια Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο: Τα αντικείμενα διηγούνται


 Η Έλενα Παπασταύρου είναι διδάκτωρ Αρχαιολογίας και Ιστορίας Τέχνης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Στις 26/05/2014 στα πλαίσια της εκδήλωσης του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου με θέμα "100 χρόνια Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο: Τα αντικείμενα διηγούνται"
 παρουσίασε μια "περιήγηση στις συλλογές γλυπτικής, μικροτεχνίας, νομισμάτων και υφασμάτων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου,  ώστε να αναδειχθεί ο πλούτος και η σημασία τους. Στόχος είναι να κατανοήσει ο σημερινός μη ειδικός παρατηρητής το μήνυμα που εκπέμπουν τα αρχαία έργα τέχνης. Το μήνυμα αυτό σχετίζεται με την κοινωνία που τα έπλασε και μέσα στην οποία έζησαν και έδρασαν τόσο ο χρήστης /παραγγελιοδότης, όσο και ο τεχνίτης /δημιουργός τους. Δηλαδή, γίνεται προσέγγιση των έργων τέχνης του παρελθόντος μέσα από το ιστορικό, οικονομικό, πνευματικό, ιδεολογικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο της εποχής τους, η οποία συμβάλλει στην κατανόηση των κοινωνικών ή ψυχολογικών συνθηκών που τα γέννησε".

 
http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=1426#

Ξανά στο φως ο θησαυρός της Μινωικής Κρήτης

Tην Τρίτη 6 Μαΐου, η πόλη ξαναβρήκε τη φωνή της στον κόσμο. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, ένα από τα σημαντικότερα Μουσεία στον κόσμο είναι ξανά ανοιχτό για το κοινό. Τα εκθέματά του περιλαμβάνουν αντιπροσωπευτικά δείγματα από όλες τις περιόδους της κρητικής προϊστορίας και ιστορίας, και καλύπτουν περίπου 5.000 χρόνια, από τη νεολιθική εποχή μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους. Κυρίαρχη θέση, όμως, στις συλλογές του κατέχουν τα μοναδικά αριστουργήματα της μινωικής τέχνης, την οποία μπορεί κανείς να θαυμάσει σε όλη της την εξέλιξη.

Μια μέρα στο ολοκαίνουργιο

 Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

55 φωτογραφίες του Βασίλη Μανιά 

(αναδημοσίευση από το LIFO.gr)

 

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Η λογοτεχνία μπροστά στις κάλπες



Κείμενα του 19ου και 20ού αιώνων από την Παπαδιαμάντη, τον Λασκαράτο, τον Ροΐδη και τον Αννινο μας θυμίζουν ότι ο πολιτικός αμοραλισμός, η ψηφοθηρία, η ρουσφετολογία, η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου των ημερών έρχονται απο μακριά: Από τη γέννηση κιόλας του κακοφορμισμένου πολιτικού συστήματος του νεότερου ελληνικού κράτους.
Διαβάστε το άρθρο  στον ακόλουθο σύνδεσμο:
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=431908

Αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία  (Κυριακή 25 Μαΐου 2014)

Δείτε τα θέματα της Τράπεζας Θεμάτων

Δημοσιεύτηκαν τα θέματα της Τράπεζας Θεμάτων για την Α΄ Λυκείου. Μπορείτε να τα δείτε και, αν θέλετε, να τα αποθηκεύσετε στον ακόλουθο σύνδεσμο:

http://exams-repo.cti.gr/

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

«Οι θαλασσιές οι χάντρες» από το 2ο Γενικό Λυκείο Ναυπάκτου

 
 
Η Θεατρική Ομάδα του 2ου Γενικού Λυκείου Ναυπάκτου με υπεύθυνους τους καθηγητές Μαρία Δρογγίτη, Ευανθία Τρουμπούκη και Κωνσταντίνο Δημόπουλο παρουσιάζει την κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Οι θαλασσιές οι Χάντρες», την Τετάρτη 7 Μαΐου στις 8 το βράδυ στην Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα. Το θεατρικό κείμενο παραχωρήθηκε ευγενικά από τον κ.Χ.Λάτσινο της θεατρικής ομάδας Αιτωλικού «Στη Σκηνή».

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (1 Μαΐου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990)


Αλήθεια, τι πήρες; τι έδωσες; Δεν έχεις καιρό να λογαριάσεις.
Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη
την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση.
Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση.

Τα αρνητικά της σιωπής, Καρλόβασι, 29 Ιουνίου-30 Ιουλίου 1987,
 «Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα», Κέδρος, 1991
Ι .Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου.
Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;

. VI .Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
. VII .Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.

Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου, εσύ, κοιμήσου,
κι εγώ τραβάω στ’ αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου.

. XX .Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.
Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλαραίοι, – 
όλοι στητοί και δυνατοί και σαν κι εσένα ωραίοι.
Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο, –
το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.

Γιε μου, στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου˙ κοιμήσου, εσύ πουλί μου.

Επιτάφιος, Αθήνα 1936, Κέδρος, 1979