Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
Tο σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Ο Σ.ΦΙ.Ν στις ΟΙΝΙΑΔΕΣ για τον "ΠΛΟΥΤΟ"

Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Ναυπακτίας και οι φίλοι του την Παρασκευή, 2 Αυγούστου 2013, θα απολαύσουν τον "Πλούτο" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Δ. Σαββόπουλου στο αρχαίο θέατρο των Οινιάδων. 

Η αναχώρηση με το πούλμαν θα γίνει στις 18:30 από το "Φλοίσβο".


Ο «Πλούτος» γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Σε αυτήν ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και την διαφθορά που ο πλούτος συνήθως επιφέρει.

Ο φτωχός αγρότης Χρεμύλος μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα περιθάλπουν τον τυφλό και τιμωρημένο από τον Δία, θεό Πλούτο, που τυφλώθηκε μικρός για να αποφύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Με τη βοήθεια του Χρεμύλου και του δούλου του, ο Πλούτος ξαναβρίσκει το φως του και όπως σημειώνει ο Διονύσης Σαββόπουλος «πραγματοποιεί επιτέλους την ανθρώπινη λαχτάρα για έναν γενικευμένο πλούτο. Μόνο που αυτό, ίσως κρύβει πλευρές που μπορεί να μας κοστίσουν πολύ ακριβά εν τέλει».

Διονύσης Σαββόπουλος: «Ο "Πλούτος" είναι η σάτιρα του νεοπλουτισμού και του λάιφ στάιλ»

Λίγα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου για το έργο και την παράσταση

Ο Αριστοφάνης είναι ένας μεγάλος ποιητής. Και οι μεγάλοι ποιητές έχουν διάρκεια – είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι. Σ’ εμένα, η ζωή τα έφερε να καταπιαστώ με τον Αριστοφάνη στο πρώτο σωζόμενο έργο του, τους “Αχαρνής”, το ’75, όταν με κάλεσε ο αλησμόνητος Κάρολος. Και η ζωή πάλι τα φέρνει να καταπιαστώ με το τελευταίο σωζόμενο έργο του, που είναι ο “Πλούτος”. Το αγάπησα ιδιαίτερα αυτό το έργο όταν έκανα τη μουσική για την παράσταση του Εθνικού σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, το ’85, στην Επίδαυρο, με τον Παράβα και τον Παρτσαλάκη. Το αγάπησα γιατί είναι μια κωμωδία που έχει μέσα της ένα λυγμό. Σαν να ήθελε ο Αριστοφάνης να γράψει μια τραγωδία, για κάποιον άγνωστο λόγο όμως δεν του επιτρεπόταν να γράφει τραγωδίες – αλλά ό,τι είχε να πει έπρεπε να το έλεγε με τρόπο εύθυμο και λαϊκό. 
Ο “Πλούτος” είναι μια κωμωδία που έχει σιωπές, υπαινιγμούς, αμφισημίες, κάτι ανησυχητικά γέλια... Πραγματοποιεί το πανανθρώπινο όνειρο ενός γενικευμένου πλούτου – και με παραμυθένιο τρόπο κάνει πραγματικότητα αυτή την ανθρώπινη λαχτάρα: γίνονται όλοι πλούσιοι! Και μας δείχνει ότι αυτό το γενικευμένο όνειρο μπορεί να έχει ορισμένες πλευρές πολύ επικίνδυνες, που κοστίζουν πολύ ακριβά. Όλα αυτά όμως τα δίνει με υπαινιγμούς – σαν να μη θέλει να το ξεκαθαρίσει. Είναι περίεργο έργο! Το φινάλε του είναι δραματουργικά αδύναμο, δεν έχει παράβαση, με την οποία συνήθιζε ο ποιητής να μεταφέρει το μήνυμα στους θεατές. Αυτό το μήνυμα το έλεγε πάντα ο κορυφαίος όταν ο χορός έβγαζε τις μάσκες. Εγώ έφτιαξα μια παράβαση – και πιστεύω να μου το συγχωρήσει ο κόσμος. Θα βγω να την κάνω ο ίδιος. Παρόλο που υπάρχουν εξαιρετικές μεταφράσεις του Αριστοφάνη –από τον Γεωργουσόπουλο, τον Μάτεσι, η παλιά του Χουρμούζη, του Βάρναλη, του Κολώτα–, το μετέφρασα από αγάπη και επειδή όταν βλέπω άλλους να παίζουν, θέλω να παίξω κι εγώ μαζί τους! Και το σκηνοθετώ χωρίς να είμαι σκηνοθέτης, περισσότερο το κοιτάω σαν τραγουδοποιός. Διότι έχω 1.200 στίχους μπροστά μου όπου ανακαλύπτω τη βουβή μουσική τους. Αυτό το κείμενο έχει ρυθμούς, υπολογισμένες σιωπές, τονικά ύψη, επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, εντάσεις… Δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω αν δεν είχα δίπλα μου την Αμαλία Μουτούση, τον Χρήστο Λούλη, τον Νίκο Κουρή, τον Μάκη Παπαδημητρίου και όλους τους άλλους συντελεστές της παράστασης». 
[...] Ένας μεγάλος ποιητής πάντα είναι επίκαιρος. Αλλά επειδή πρόκειται για σάτιρα του νεοπλουτισμού και του λάιφ στάιλ –πράγματα που τα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια–, αποκτά μια πιο άμεση σημασία. Αυτά συνήργησαν σε μεγάλο βαθμό στην καταστροφή. Η κρίση έξω ήταν αλλού των ακινήτων αλλού των τραπεζών. Σ’ εμάς η φούσκα ήταν τούτο το κράτος, το οποίο συνεχίζει απτόητο, ως φούσκα, μέσα στην καταστροφή που το ίδιο προκάλεσε. Από το 2009 όλοι έχουμε λιώσει, φτωχύνει, αλλάξει, αλαλάξει – κι αυτό μένει ίδιο. Θέλω ένα καινούργιο κράτος! Μερικές φορές με πιάνει απόγνωση.
 
 Ο λόγος του Αριστοφάνη μάς αφορά; Η Πενία, η αντίθετη φωνή μέσα στον «Πλούτο», εμφανίζεται συνήθως σ’ αυτές τις παραστάσεις σαν μια καρικατούρα, σαν αντιπαθής γεροντοκόρη. Δεν είναι έτσι! Είναι η φωνή της λογικής, η φωνή του μέτρου. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν άλλη λέξη για τη φτώχεια, που σημαίνει εξαθλίωση, ζητιανιά. Πενία είναι απλώς το να σου λείπουν πράγματα – και το λέει αυτό στο μονόλογό της: «Αυτά που με κατηγορείτε αναφέρονται στη ζητιανιά και την εξαθλίωση. Εγώ είμαι αυτό που σε κάνει να δουλέψεις για να παράγεις». Μιλά για το μέτρο, το νοικοκύρεμα, τη δημοκρατία – που και αυτή δεν είναι κάτι δεδομένο, πρέπει να δουλεύεις συνεχώς για να τη διατηρήσεις. Σ’ αυτή την παράσταση θέλω να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα στην Πενία. Είναι πολύ δύσκολος ρόλος, γι’ αυτό κάλεσα την Αμαλία Μουτούση, και είμαι ευγνώμων που δέχτηκε.
Όλος ο θίασος είναι εξαιρετικός. Ήμουν θαυμαστής τους από πριν. Οι ηθοποιοί αυτοί είναι δαίμονες! Επιτυγχάνουν αυτό το δίσημο που έχει ο «Πλούτος» και που θέλω να δείξω. Μπορεί να είναι ειρωνικοί και συμπονετικοί ταυτόχρονα, αυστηροί και μητρικοί. Είναι πολύ «δουλεμένοι» καλλιτέχνες, γι’ αυτό τους διάλεξα. Η σχέση τους με το ρόλο είναι η σχέση που έχει ο καραγκιοζοπαίχτης με τη φιγούρα. Δίνει την κίνηση και τη φωνή του στη φιγούρα, δεν είναι όμως η φιγούρα, έχει μια απόσταση από αυτήν – αλλά μια απόσταση εγχώρια, όχι τευτονική! Βλέπεις, ο Καραγκιόζης είναι ένα παράδειγμα θεάτρου όπου ναι μεν λέγονται χοντράδες αλλά μέσα σ’ ένα πλαίσιο μαγικό. Έτσι τον βλέπω τον Αριστοφάνη, όχι σαν επιθεώρηση. Τελευταία οι περισσότεροι παίζουν τον Αριστοφάνη σαν επιθεώρηση, και μάλιστα κακή. Βάζουν μέσα δικά τους αστεία, δικά τους καλαμπούρια κ.λπ. Κάτσε, κύριε! Όλα αυτά που λέει ο Αριστοφάνης είναι αστεία, αλλά μέσα σε μια μαγεία που μόνο ένας ποιητής μπορεί να πετύχει. Σκηνοθετώ δηλαδή τον «Πλούτο» και λίγο σαν διαμαρτυρόμενος θεατής! Για να δείξω ότι ο Αριστοφάνης είναι ποιητής. 
(αποσπάσματα από συνέντευξη στο Γιώργο Χαρωνίτη/athinorama.gr)

Δείτε στο you tube τους συντελεστές να μιλούν για τον "Πλούτο" (κλικ στην εικόνα)

Δείτε στιγμιότυπα από την παράσταση (κλικ στην εικόνα)


Οι συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία – Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Σκηνικά – Kοστούμια: Άγγελος Μέντης
Χορογραφία: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σύλβια Λιούλιου
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Μάκης Παπαδημητρίου, και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ηθοποιοί, Μουσικοί, Τραγουδιστές, Χορευτές: Στάθης Άννινος, Θανάσης Βλαβιανός, Πέτρος Γεωργοπάλης, Πάρις Θωμόπουλος, Ορέστης Καρύδας, Άλκης Κωνσταντόπουλος, Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος, Έντυ Λάμμε, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Βασίλης Λέμπερος, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Ηλίας Μελέτης, Γιάννης Μίνως, Νίκος Νταρίλας, Νίκος Πλιός, Σπύρος Τσεκούρας, Αλέξης Φουσέκης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου