Ο ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ και Ο ΔΡ ΟΞ

 Ένας αστρολάβος του ουρανού και της ζωής

     Ως  θαλασσοπόροι  στα κύματα της πολύμορφης κρίσης που μας δέρνει έχουμε ανάγκη σήμερα παρά ποτέ  το λόγο ενός αληθινού πνευματικού ανθρώπου. Ο Γιώργος Γραμματικάκης με το νέο του βιβλίο προσπαθεί να μας προσανατολίσει στους δρόμους του ουρανού και της ζωής. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του μας παρουσιάζει το θαυμαστό κόσμο της αστροφυσικής μέσα από μια θαυμαστή συναίρεση εκλαϊκευμένου επιστημονικού λόγου, φιλοσοφικού στοχασμού και λογοτεχνίας, ενώ στο δεύτερο μέρος, μεταφέροντας τη σκέψη του από τον ουρανό στο μικρό μας πλανήτη και στον αποπροσανατολισμό των κατοίκων του,  επιχειρεί να  μας υπενθυμίσει τις αληθινές αξίες της ζωής, με μια σειρά άρθρων του που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο.

 Ένα από αυτά είναι και το  “Exit”, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί.

Εμείς λοιπόν, όλοι οι άλλοι, είναι ανάγκη να εξέλθομε. Σε ένα σπουδαίο αλλά ελάχιστα γνωστό διήγημα του Ιουλίου Βερν -το  «Πείραμα του δόκτορος Οξ»- οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλεως περιέρχονται αργά σε μια κατάσταση ανεξήγητη. Ο παραλογισμός και η ένταση κυριαρχούν. Η κατάσταση όμως αυτή εκτονώνεται ευθύς ως κάποιοι από τους κατοίκους περιπατήσουν τυχαία προς την κορυφή ενός λόφου. Εκεί ανακαλύπτουν και πάλι τον πραγματικό εαυτό τους, τις ξεχασμένες αξίες και τα πράγματα που τους συνδέουν. Η ερμηνεία δεν αργεί: Ένας παρανοϊκός  επιστήμων, ο δόκτωρ Οξ, διοχέτευε στην πόλη και προς χάριν των πειραμάτων του ένα αέριο με καταστρεπτικές επιδράσεις στα νεύρα και την προσωπικότητα των κατοίκων. Αρκούσε ο καθαρός αέρας του λόφου, για να επανέλθουν οι τυχεροί σε ένα κώδικα αξιών και συμπεριφοράς, που περιόριζε την επίδραση των τοξικών αερίων.

Έξω λοιπόν, προς τον καθαρό αέρα, προς  την κορυφή του λόφου. Ας  παραμερίσομε προσωρινά το πολύπλοκο ερώτημα: Ποιος άραγε ή ποιοι είναι εκείνοι, που διοχετεύουν τα τοξικά αέρια στην Πόλη; Να 'ναι λοιπόν το «σύστημα», οι ανάξιοι πολιτικοί, η τρόικα –ή μήπως μια Ευρώπη που ξέχασε τους πρωταρχικούς λόγους της υπάρξεως της; Με αυτά τα ερωτήματα ασχολούνται ωστόσο κατά κόρον οι πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης, επίκαιρα αφιερώματα και ειδικά βιβλία, βαρύγδουποι αναλυτές και δημοσκόποι. Η ίδια η επιδημία δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει, κυρίως περιγράφουν  τα συμπτώματα της. Εμείς εδώ, που δεν ακολουθούμε αυτό το ρεύμα, ας εστιάσομε στο μόνο εθνικό αίτημα: Έξω, στον καθαρό αέρα. Εκεί που κινούνται ακόμα άνθρωποι, με τις αδυναμίες και την μεγαλοσύνη τους και όχι τα θύματα ενός παρανοϊκού δόκτορα. Εκεί, που κυριαρχεί το ερώτημα «τι μπορούμε να κάνομε;» και όχι το εξαντλημένο «ποιος φταίει». Εκεί: Δίπλα στον άνεργο, όσοι μπορούμε, κοντά στα θύματα του δόκτορα Οξ, όσοι αντέχομε.

To exit, φίλοι. Αυτό είναι το μόνο αίτημα -και όχι βέβαια οι εκλογές!- που έχει περιεχόμενο και σημασία. To exit: Από μια  Ελλάδα, που σέρνεται πάλι από τις αμαρτίες και την πολιτική της ευτέλεια, στην άλλη Ελλάδα, την παράλληλη Ελλάδα, που δεν έπαυσε να υπάρχει. Εκεί βρίσκεται πάντοτε  ο δάσκαλος, που διδάσκει σωστά τα παιδιά ή ο γιατρός, που δεν βλέπει τον πάσχοντα ως χαρτονόμισμα. Στην παράλληλη Ελλάδα ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο. Εκεί πάλι ανήκουν όσοι κινητοποιούνται, χωρίς την αυτοπροβολή που επιδιώκουν άλλοι, για το καλό του διπλανού τους, για να διασωθεί μια ομορφιά που χάνεται, για να γίνει η σιωπηρή οργή μας φροντίδα και πράξη.

Είναι ο μόνος τρόπος: Tο exit. Από την Ελλάδα του κενού λόγου και του παροξυσμού, στην άλλη Ελλάδα, που υπάρχει δίπλα μας και μέσα μας. Ενώ όμως τα φωτεινά σήματα δείχνουν τον δρόμο, ας μην νομίσει κανείς ότι είναι εύκολος και ασφαλής. Κυρίως επειδή σε κάθε του στροφή, σε κάθε του πέρασμα, πρέπει να κοιτάζομε κατάματα τους νέους ανθρώπους και να ψιθυρίζομε ένα συγγνώμη.

 Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ.

Κι επειδή θεωρώ βέβαιο ότι σας γεννήθηκε η επιθυμία να διαβάσετε αυτήν την άγνωστη νουβέλα του Ιουλίου Βερν…

Μπορείτε να τη βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή εδώ.    Dr OX

Αξίζει να την απολαύσετε,  σαν παραμύθι, σαν περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας ή σαν συμβολική και προφητική απεικόνιση της δικής μας κοινωνίας. Το θέμα μάλιστα αποκτά και «επικαιρότητα» λόγω της ομαδικής μοιρολατρικής παράκρουσης να αποδίδουμε σε «ψεκασμούς» τη μετάλλαξη του χαρακτήρα και την παθητικότητά μας… 

Καλή ανάγνωση